Srpska književnost, iznikla iz srednjovekovne narodne umetnosti, specifična je i po ćiriličnom pismu gde jedan znak označava jedan glas.
Književnost u Srbiji utemeljena je u samim osnovana srednjevekovne kulture. UNESCO u svojoj biblioteci čuva jedan od najlepših srpskih srednjevekovnih pisanih spomenika iz 12. veka – Mirosljavljevo jevanđelje – liturgijsku knjigu ispisanu ćirilicom na pergamentu i ukrašenu minijaturama u boji i zlatu, čiju je izradu naručio humski knez Miroslav.
Epska književnost, a posebno poezija izuzetne lepote, proslavile su srpsko književno stvaralaštvo van granica naše zemlje. Nobelovac Karl Špiteler svojevremeno je napisao da „tako veličanstvene epske pesme kao što su srpske, od Homerovog doba nije stvorio nijedan drugi narod“.
Počeci pismenosti u Srbiji, međutim, dosežu dalje u prošlost. Mnogo dalje. Na arheološkom lokalitetu Vinča kod Beograda pronađeno je pismo iz 5.500. godine pre nove ere, a kasnije je utvrđena i sličnost 22 slova Vinčanskog pisma sa srpskim ćiriličnim alfabetom. Na osnovu toga naučnici su zaključili da su drugi narodi došli u kontakt s Vinčanskim pismom i u većoj ili manjoj meri preuzeli njegove znakove za svoja pisma.
Moderna srpska ćirilica, koja potiče iz glagoljice, odlikuje se time što jedno slovo označava jedan glas. Ovo jedinstveno pravilo uveo je Vuk Stefanović Karadžić kada je u 19. veku sproveo veliku reformu srpskog pisma i jezika. Danas se ono upotrebljava u jezicima nekolicine južnoslovenskih naroda.
Related Articles
