Srbija je tokom istorije pretrpela razne transformacije, učestvovala u brojnim odbrambenim ratovima i uspela da sačuva svoju samostalnost
Srbi su, kao i druga južnoslovenska plemena, došli na Balkan u velikoj seobi naroda tokom 6. i 7. veka.
Prvi put ih spominje vizantijski car Konstantin Porfirogenit u 10. veku, kada su naseljavali teritoriju sadašnje zapadne Srbije, istočne i centralne Bosne, Hercegovinu sa jadranskom obalom između reke Cetine i Skadarskog jezera, a na jugu prostor do reke Lima i planinskog lanca Prokletije.
Na tom prostoru žive i danas, primajući razne uticaje i predstavljajući nevidljivu granicu između Istoka i Zapada a istovremeno uzimajući najbolje od oba ta sveta.
Od napuštanja stare slovenske vere i primanja hrišćanstva u 9. veku, formiranja prve srpske države pod dinastijom Nemanjića koja sredinom 14. veka postaje carstvo, Srbija je pretrpela razne transformacije, dobila prve zakone i crkvenu samostalnost.
Posle ropstva i oslobođenja od Turaka Osmanlija u 19. veku, postala je moderna država koja je u političkom i kulturnom smislu bila cenjena u Evropi.
Učestvovala je u svim oslobodilačkim ratovima na ovim prostorima i dala najviše žrtava u Prvom svetskom ratu. U 20. veku Srbija je inicirala i ušla u nekoliko državnih saveza sa susednim južnoslovenskim narodima, koji su se krajem 20. veka konačno završili neuspehom.
