Među zelenim brdima živopisne resavske klisure, opasan veličanstvenim odbrambenim kulama srednjovekovne tvrđave, nalazi se manastir čije utvrđenje spada u vrhunska ostvarenja srpske arhitekture, a freske u red najvećih dometa srpskog slikarstva srednjeg veka – Manasija.
Stranice istorije jedne od najzačajnijih srpskih svetinja, počele su se ispisivati još davne 1407. godine. Tada je despot Stefan Lazarević odlučio da podigne svoju zadužbinu, mesto za mir i stan za ćutanje. U neposrednoj blizini grada koji je po njemu dobio ime, Despotovca, pronašao je tlo na kome je počeo graditi velelepni manastirski kompleks i utvrđenje od dvanaest kula koje ga okružuju.
Nakon deset godina posvećenog i predanog rada, podignut je manastir koji je oduvek izazivao divljenje i duboku blagonaklonost onih koji su imali preliku da ga vide uživo. Zaštićena snažnim i visokim bedemima koje okružuje najlepša priroda pomoravskog okruga, Manasija predstavlja pravi biser srpske arhitekture, kulture i umetnosti.
Za više od 600 godina postojanja manastir je rušen i pustošen mnogo puta. Obimnija restauracija urađena je 1956. godine, a obnova traje i danas. Manasija je u vlasništvu Republike Srbije i proglašena je Spomenikom kulture od izuzetnog značaja.
Teško je reći da li ovaj manastir zaustavlja dah zbog svoje lepote, prirode u čijem se zagrljaju nalazi ili duge i burne istorije koju čuva. Jedinstvenost kojom odiše vidljiva je već na samom prilazu gorostasnim kulama koje je vekovima unazad sebično čuvaju.
Građene kao nepodivo odbrambeno utvrđenje, jedanaest kula povezano je zidovima koje su braonicima omogućavale kretanje. Izuzetak je oduvek bila Donžon ili Despotova kula koja se izdvajala kako izgledom, tako i stilom gradnje. Nekada se oko samog kompleksa nalazio i sedamnaest metara dugačak rov koji se spuštao do „Malog grada“, ili isturenog dela tvrđave.
Ulaskom u samo srce ovog fascinantnog srednjovekovnog utvrđenja, dolazi se do crkve posvećene Svetoj Trojici. Lepotom koja odiše skromnošću i vrednim freskama, središnja građevina manastirskog naselja daje poseban pečat ovom svetom mestu. Iako su vreme i ratovi sa sobom odneli veliki deo lepote resavskog slikarstva, preostale freske verni su svedoci srpske srednjovekovne istorije i umetnosti.
Manasija je poznata i po Resavskoj školi koja je u okviru manastira postojala tokom prve polovine XV veka. U njoj su se okupljali učeni monasi, prevodioci, književnici i prepisivači koji su ukrašavali rukopise i knjige, zbog čega se manastir dugo smatrao simbolom duhovnosti i prosvećenosti.
Od očuvanih fresaka najpoznatija je ktitorska kompozicija na kojoj despot Stefan u jednoj ruci drži povelju, a u drugoj model manastira. Veličanstevni su i prizori svetih srpskih ratnika, kao i scene iz života Gospoda Hrista. Zajedno sa očuvanim likovima starozaveznih proroka, ove freske ubrajaju živopis Manasije u najveće domete srpskog srednjovekovnog slikarstva.
Najbolje očuvanu građevinu prvobitnog manastirskog kompleksa predstavlja manastirska trpezarija. Prostorije za obedovanje su posle crkve bile najznačajnija i najmonumentalnija zdanja u manastiru, pa je posebno interesantno obići prostorije u kojima su monasi pre više od 600 godina skladištili namirnice i obedovali. Manasijska trpezarija ujedno predstavlja i najveću srednjovekovnu trpezariju u Srbiji.
Resavski okrug pravi je raj za ljubitelje kulture, umetnosti, istorije ali i izuzetnih prirodnih lepota. Zbog toga je poseta manastiru Manasija obavezna, ali ne i jedina destinacija koju morate obići ukoliko se nađete u ovom delu Srbije. Pored mnogobrojnih turističkih atrakcija, ovde će vas dočekati gostoprimljivi domaćini, uvek raspoloženi da vas povedu u obilazak koji ćete dugo pamtiti.
Kada ste već ovde, ne propustite…
Despotovac– mirno mesto na istoku Srbije, čiju tišinu jedino „remete“ zvuci reke Resave. Ušuškanost između venaca Kučujskih planina na zapadu i prelepih ravnica na istoku, još jedna je specifičnost mesta čija zanimljiva prošlost budi maštu, a jedinstvena prirodna bogastva sva čula.
Resavska pećina– jedna od najstarijih ali i najlepših pećina u Srbiji. Specifičnost ove pećine su njena unutrašnjost i pećinski nakit, star oko 45 miliona godina.
Veliki Buk– jedinstvenu pojavu među akumulativnim bigrenim vodopadima Srbije, koja svojom jačinom i visinom od 25 metara zadivljene posetioce neretko ostavlja bez daha.
Related Articles
