Svojim petim gostovanjem kultni Holandski plesni teatar otvorio je večeras u Sava Centru 13. Beogradski festival igre koji će do 10. aprila pod sloganom “Sreća se igra” ugostiti ukupno 15 kompanija iz 13 zemalja, sa preko 30 koreografskih postavki.
Publika, u kojoj su bili šef delegacije EU u Srbiji Majkl Devenport, predsednica Narodne skupštine Maja Gojković, ministar kulture i informisanja Ivan Tasovac, supruga predsednika Republike Dragica Nikolić, ispunila je parter velike dvorane “Sava” Centra i igrače pozdravila ovacijama.
NDT1, koji je 2006. prvi put gostovao na BFI, ovoga puta je predstavio komade “Pucaj na Mesec” i “Stop-Motion” beogradskoj publici dobro poznatog koreografskog para Pola Lajtfuta i Sol Leon, a kuriozitet večeri bila je predstava “Vrata koja nedostaju” Gabrijele Karizo, koju je specijalno za holandski tetar uradila belgijska trupa “Peeping Tom”.
Prepoznatljivi po snažnom i inovativnom umetničkom jeziku, Lajtfut i Leon i ovoga puta su predstavili svoju moćnu, a istovremeno nežnu estetiku, zasnovanu na emocijama i oslonjenu na pozorišna iskustva.
U komadu “Pucaj na Mesec” ovaj koreografski par prikazuje sjaj ljubavnog života tri različita para.
Pokretni zidovoi sa upadlivim crno-belim tapetama kreiraju tri odvojene sobe, a svaka sadrži sopstvenu ljubavnu priču.
Komnad istražuje duboko skrivene emocije uz nežnu i emotivnu muziku Filipa Glasa sa dodatkom dekora punog simbolike.
U predstavi “Stop-Motion” na melanholičnu muziku Maksa Rihtera, sedam igrača ulaze u proces oproštaja i transformacije, a doživljaj je pojačan prisustvom masivnih ekrana sa kojih se emituju zakasnele video projekcije u kojima učestvuje ćerka para Lajtfut-Leon, Saura.
Najupečatljiviji segment nastupa Holandskog pelsnog teatra svakako je bila predstava rađena u saradnji sa belgijskom trupom “Peeping Tom.
Inspirisana raskršćem između igre, teatra, umetnosti, života, koreografkinja Karizo postavila je moćnu predstavu, kojom provejava atmosfera horora i vesterna, a muzika Rafaele Latini doprinosi neizvesnosti i strahu.
Tražeći od igrača da dočaraju likove iz priviđenja i izvuku i nemoguće iz svojih tela, kreirajući fizički vrlo zahtevnu i uzbudljivu predstavu, Karizo prepliće maštu i stvarnost i prikazuje dve paralelne dimenzije – u zoni sumraka između života i smrti, čoveka koji umire i istovremeno nervozno pokušava sa pronađe put kroz zamršen lavirint sopstvenih misli.
Kritičari su okarakterisali predstavu “Vrata koja nedostaju” kao “nadrealni triler u poređenju sa kojim je Tvin Piks dečiji program”, a beogradska publika je tu jedinstvenu koreografiju i izuzetne igrače Holandskog plesnog teatra nagradila gromoglasnim aplauzom.
Izvor: Tanjug
Related Articles
